نقش مناطق ویژه اقتصادی در افزایش کیفیت زندگی شهری (مطالعه موردی: شهر سلفچگان)

         مطالعات مربوط به کیفیت زندگی در ابتدا بیشتر در زمینه­های مربوط به سلامتی و توان بخشی معلولان، ناتوان­های جسمی و ذهنی، کهنسالان، کودکان و زنان بوده است. رفته رفته جنبه­های اقتصادی و اجتماعی هم به آن افزون گردیده است. در این پژوهش که با روش تحلیلی و شیوه میدانی صورت گرفته است، سعی گردیده نسبت به ارزیابی و عملکرد منطقه ویژه اقتصادی سلفچگان در حوزه کیفیت زندگی شهروندان شهر پرداخته شود. با استفاده از پرسشنامه نسبت به جمع­آوری دیدگاه­ها در زمینه عملکرد منطقه در ابعاد مسکن، درآمد و اشتغال، حمل و نقل، امنیت اجتماعی، ابعاد اجتماعی و فرهنگی و تعلقات زندگی پرداخته شد. برای تحلیل داده­های گردآوری شده در نرم­افزار SPSS نسبت به انجام آزمون های کای اسکوئر، T-Test و برای سنجش همبستگی میان شاخص­های عینی و ذهنی کیفیت زندگی از آزمون همبستگی پیرسون و رگراسیون استفاده گردیده است. نتایج بیانگر است که با توجه به خروجی­های منفی در حوزه­های مسکن (11/21-) ، درآمد و اشتغال (40/8-)، حمل و نقل (46/17-)، ابعاد اجتماعی و فرهنگی (97/12-) بیانگر پایین بودن کیفیت زندگی در این حوزه­ها است. این در حالی است که فقط در حوزه­های امنیت اجتماعی (90/9+)  و تأسیسات و تجهیزات شهری (37/16+) شاخص t مثبت بوده است، که بیانگر رضایت شهروندان در این حوزه می­باشد. همچنین با توجه به مدل همبستگی به کار رفته در این پژوهش، میان شاخص­های عینی و ذهنی رابطه برقرار می­باشد و مقدار آماره محاسبه شده (659/0) می­باشد.